Rozdział 16 - "To dopiero początek..."

    Nie wiem, co myśleć. A tym bardziej, co robić. Wiem tylko jedno, trzeba działać już teraz. Na początek decyduję się na wysłanie informacji do kolegi, więc robię to od razu, w ekspresowym tempie. Patrzę na ekran.

Ja: Przepraszam, nie mogę dzisiaj przyjść. Bardzo ważna sprawa.

     Nie brzmi to raczej jak najlepsza wymówka, ale na bardziej złożoną nie mam czasu. Z resztą już po chwili otrzymuję na nią równie rozwiniętą odpowiedź.

John: Nie przejmuj się, możemy się spotkać kiedy indziej :)

     Szybko chowam telefon do kieszeni i, nie wiele się zastanawiając, udaję się w stronę mojego domu. Tym razem naprawdę się nie powstrzymuję i daję z siebie dosłownie wszystko, mimo że po drodze mijam kilka osób. Trudno, i tak nie mogą zauważyć mojej twarzy.
     Niemalże wyrywam drzwi wejściowe z zawiasów i 'wlatuję' do domu. Nie zwracając uwagi na nic ani na nikogo, udaję się do swojego pokoju. Może i tracenie czasu na takie rzeczy jest trochę nierozsądne, ale uważam, że muszę się przebrać, by nikt mnie nie rozpoznał. Skóro już mam być bohaterem, to muszę przynajmniej zachowywać jakoś tą swoją drugą, niby zwykłą, osobę.
     Kilkoma sprawnymi ruchami zrzucam z siebie ubrania i zakładam czarną bluzę oraz bojówki, moje tymczasowe przebranie. W łazience zmywam farbę z włosów i ściągam soczewki. Z uśmiechem patrzę na swoje prawdziwe oblicze, po czym wychodzę z pomieszczenia. Zakładam jeszcze czarne trampki i biegnę do wyjścia. Sprzed domu natychmiast udaję się do najwyższego budynku w naszym mieście, o którym wspomniałaś tato - ogromnej siedziby firmy Staren.
     Po niecałych dwóch minutach jestem już na miejscu. Właśnie patrzę się na ogromny tłum, znajdujący się blisko budowli. Tuż pod nią porozstawianych jest kilka radiowozów, a w wolnych miejscach porozrzucani są policjanci wraz z bronią. Przedzieram się przez rzeszę ludzi, szepcząc co chwilę symboliczne "przepraszam". Większość z nich odsuwa się na sam widok moich rudych włosów i płonących oczu. Do moich uszu docierają donośne krzyki. "Patrzycie, to nasz bohater!" - ktoś wrzeszczy, "Fiery Knife!" - dodaje inny. Fiery Knife? Nie wydaje mi się, żeby to określenie do mnie pasowało, ale nie pora teraz na kłótnie.
     W końcu stoję pod samym biurowcem. Któryś z policjantów daje mi pozwolenie na działanie, zaznaczając, że nie mamy wiele czasu. Kiwam do niego głową. Teraz zostaję mi już tylko znalezienie odpowiedniego rozwiązania i jak najszybsze zrealizowanie planu...
     Dobra, trzeba się skupić! Może uda mi się polecieć? Byłoby to chyba najbardziej idealne wyjście, więc nie mam na co czekać, od razu przechodzę do działania.
     Zamykam oczy i zaciskam pięści.
     Chcę polecieć.
     Chcę się wznieść.
     Chcę latać!
     Nic, nic i jeszcze raz nic! Czy mogę się teraz poddać?
     Jestem lekki.
     Odbywam się od ziemi.
     Lecę!
     Wcale nie lecę! I czuję, że nie uda mi się tego zrobić, na pewno nie teraz. No tak, przecież to nie mogłoby być takie proste, prawda? Trzeba znaleźć inny plan. Lustruję wzrokiem budynek. Z tej strony ściany są zupełnie gładkie, ale podejrzewam, że z drugiej znajdują się jakieś schody przeciwpożarowe lub coś w tym stylu. Właściwie, nie wiem, czemu nie można wejść na górę normalnie, od środka, ale skoro James mnie tu wezwał, to raczej oznacza, że jakiś powód jednak jest.
     Nie zważając na jakiekolwiek reakcje czy okrzyki, biegnę za budynek, przeskakując po drodze barierki, rozstawione wcześniej przez policję. Od razu zauważam, że z tyłu schodków brak, za to jest niesamowicie długa drabina. Dobrze, że nie mam lęku wysokości...

     Szybko wdrapuję się po nich, na wszelki wypadek nie patrząc w dół. Mijam kilkadziesiąt okien, a przy okazji pięter. Myślę tylko o tym, że muszę znaleźć się już na górze. Że nie mogę się ociągać. To teraz najważniejsza sprawa i nie mogę zajmować umysłu niczym innym, żeby przypadkiem nie zdekoncentrować się i na przykład nie spaść. Uważnie przekładam nogi i ręce na kolejne szczeble drabiny. Jestem coraz wyżej, ale w tym momencie wciąż nie widzę krawędzi dachu. Nagle ręka ześlizguje mi się z pręta i zaczyna kręcić mi się w głowie. Prawie spadam… Na szczęście udaje mi się utrzymać równowagę. Choć, jak się okazuje, nie na długo. Już po chwili, próbując postawić stopę na kolejnym stopniu, ta odbija się od niego. Za nią spada druga. Teraz trzymam się już tylko dłońmi, które z resztą zrobiły się już prawie całe białe. Patrzę na nie ze strachem. Czuję się, jakbym zaraz miał puścić. Nie wytrzymam…

     Muszę wytrzymać! Już nawet nie chodzi o moje zdrowie czy o to, że za chwilę mógłbym siarczyście spaść na sam dół, przywalając z niesamowicie wielką siłą o twardy krawężnik, po czym rozerwać się na małe kawałki, których nikt nie zdołałby pozbierać… Ja po prostu musze uratować tamtych ludzi! Nie chciałbym spędzić tych ostatnich chwil życia w locie, myśląc o tym, że to właśnie przeze mnie mają one zginąć…

     Staram się wzmocnić uścisk, ale prawa dłoń również spada. Pozostaje mi tylko lewa, której… Której to palce właśnie odchylają się dość niebezpiecznie… I tak ma wyglądać mój koniec? „Chłopak, który myślał, że może być nowym Supermanem, roztrzaskuje się po upadku z drabiny”? Nie, to nie może tak wyglądać!

     Z każdą chwilą chwyt coraz bardziej się osłabia. Aż w końcu trzymam się już tylko trzema palcami i…

     Nie!

     Ostatkami sił podciągam się i łapię prawą dłonią za drabinę. Czuję, jak wszystkie mięśnie mojego ciała się naprężają. Wydaje mi się, że zaraz znowu puszczę, ale nie mogę dać za wygraną. Nie mogę! Jeszcze raz się podciągam, głośno sapiąc. Stawiam lewą stopę z powrotem na szczeblu, następnie robię to samo z prawą. Jestem już prawie uratowany…

     Na chwilę mocno zaciskam oczy, po czym szybko je otwieram. Czuję się już odrobinę lepiej, więc kontynuuję wspinanie, skupiając się na swoim biciu serca oraz oddechu.

     Wreszcie jestem na górze. Widzę trzy osoby. Wciąż nie patrzę w dół, by nie stracić równowagi. Trzech mężczyzn, wszyscy dorośli; patrzą na mnie smutnym i wystraszonym wzrokiem. Żaden z nich nie panikuje. Raczej się nie znają. Na mój widok jeden z nich otwiera usta, ale głos więźnie mu w gardle. Drugi coś szepcze. Wszyscy stoją w miejscu, trzymając dłonie z dala od siebie. Nawet nie drgną. Boją się, że mogłoby to w jakiś sposób zadziałać na bomby. Właśnie, bomby. Każdy z nich ma na sobie ciężką kamizelkę z czymś okrągłym na samym środku. Przypomina to trochę zwykły zegarek. Stoję prosto i patrzę na nich. Najstarszy mężczyzna z czarnymi włosami wskazuje mi brodą właśnie ten element ich „wyposażenia”, co chyba jest ponagleniem… No tak, czas! Patrzę na zegar z czerwonymi liczbami, odliczający czas do eksplozji. Zostało czternaście minut i dwadzieścia osiem sekund. W dodatku czas, jak to z czasem zazwyczaj jest, ciągle leci…

     Ale co ja mam robić?! Nie zdążę ich wszystkich po kolei sprowadzić na dół!

     Muszę spróbować jeszcze raz…

     Rozglądam się. Znajdujemy się na niedużej powierzchni. Teraz też widzę przyczyny, dla których nie można było dostać się tu od środka ani helikopterem - zawalony otwór wyjściowy z windy oraz rozstawione urządzenia, automatycznie namierzające i zestrzeliwujące „stalowe ptaki”.

     Lecę, lecę, lecę! Obijam się, jestem lekki, lecę!

     Tak bardzo pasuje mi tu teraz tekst tej piosenki, więc nucę ją sobie w myślach:

     I believe I can fly
     I believe I can touch the sky

     I think about it every night and day
     Spread my wings and fly away
     I believe I can soar
     I see me runnin' through that open door
     I believe I can fly
     I believe I can fly
     I believe I can fly*

      I to naprawdę pomaga! Tym razem naprawdę lecę! Nie mogę w to uwierzyć, więc dość głośno śmieję się sam do siebie. Unoszę się trochę wyżej i niepewnie robię przewrót w powietrzu. Uśmiechnięty kieruję wzrok trochę niżej… Na twarzach mężczyzn dostrzegam zdziwienie i niedowierzanie. Zaraz, co ja robię?! Przecież muszę ich uratować!

     Zlatuję do nich, ale nie ląduję już na budynku. Trochę boję się, że nie będę mógł wystartować drugi raz. Utrzymując się kilkadziesiąt centymetrów ponad dachem (oraz jakieś pięćset metrów nad chodnikiem), zwracam się do uwięzionych.

     - Dobra, muszę brać po jednym, więc dwójka - wskazuję na tych, którzy stoją dalej ode mnie - na razie czeka - decyduję, a tamci kiwają głowami. - Będzie dobrze, zdążymy.

     Mężczyźni znów kiwają, tym razem trochę mniej zdecydowanie. No tak, dwanaście minut…

     Mocno łapię pierwszego mężczyznę i pytam, czy wszystko w porządku. Ten po raz kolejny kiwa głową. Rzucam jeszcze do reszty słowa „zaraz będę” i zaczynamy lecieć w dół. Robimy to z niesamowitą szybkością, nawet nie wiem, kiedy zdążamy znaleźć się jakieś pięćdziesiąt metrów nad ludźmi. Oni znowu krzyczą, robią mi miejsce. W ostatnim momencie zwalniam, by się nie wywrócić. Wszystko dzieje się w niesamowitym tempie. Policjanci odbierają ode mnie człowieka, a ja od razu lecę po kolejnego. Zabieram go, obdarowując ostatniego czekającego niby uspokajającym spojrzeniem. Zlatuję na dół. Odstawiam go. Kątem oka patrzę na kamizelkę, którą właśnie ostrożnie ściągają mu faceci w czarnych garniturach. Zostały trzy minuty. Co?! Trzy minuty?! Nie zdążę!

     Muszę zdążyć.

     Mocno odbijam się od ziemi, modląc się, by udało mi się wznieść do góry. Na szczęście moja prośba się spełnia i już po chwili lecę z niemałą prędkością prosto na sam szczyt budynku. Wreszcie z niepokojem mogę spojrzeć w oczy ostatniego mężczyzny i szepnąć mu niepewne „zdążymy”, mimo że zegarowi pozostało już tylko pięćdziesiąt sześć sekund do odliczenia.

     Zdążymy…?

     Łapię mężczyznę za oba nadgarstki, choć nie wiem, czy to najwygodniejszy sposób. Ale nie jestem już w stanie myśleć jakoś bardziej logicznie. Zanim zaczynamy spadać, „pasażer” kieruje na mnie smutny wzrok. Jest młodszy, niż mi się wcześniej wydawało.

     - Mam lęk wysokości - szepcze nieśmiało.

     - Spokojnie, zamknij oczy - radzę. - Zaraz będziemy na dole. - Posyłam mu zachęcający uśmiech.

     Szybko zmieniam ustawienie człowieka, przytulając go mocno do siebie, tak, by jego twarz była zwrócona w moją stronę. Po wykonaniu tej czynności od razu zaczynamy „pikować”, jeśli można nazwać tak manewr wykonywany przez samego człowieka, nie znajdującego się w samolocie. Już po chwili jesteśmy na bezpiecznym chodniku. I już po chwili chłopaka przejmują agenci.

     Zdążyliśmy. Zdążyłem.

     Policjant mi dziękuje. Ludzie skandują nadany mi przez siebie pseudonim. Biją brawo, skaczą z radości. A ja stoję w miejscu i nie wiem, jak się zachować. Kilka osób robi mi zdjęcia. Telefonami, profesjonalnymi aparatami. Ktoś podbiega z mikrofonem, za nim podskakuje kamerzysta.

     - Kim pan jest? - mówi szybkim głosem. - Podobno ludzie nazywają pana „Fiery Knife”. Skąd wzięło się takie określenie?

     Zwracam głowę w jego stronę i odzywam się z zamyślonym wyrazem twarzy.

     - Nie jestem Fiery Knife - prostuję.

     Odchodzę od kamery, która wciąż za mną podąża. Już mam wejść w tłum ludzi, ale w pewnym momencie przystaję, by po raz ostatni się obrócić.

     - Jestem Phoenix - oznajmiam, akcentując drugi wyraz. - I jestem nowym bohaterem Shirday City.

     Przechodzę między ludźmi. Już nawet nie muszę nikogo przepraszać. Wszyscy sami się odsuwają. Dziwne. Sława naprawdę tak łatwo przychodzi? Sam nie wiem, czy mam się z tego cieszyć…

     Wreszcie wkraczam w jakąś bardziej opustoszałą uliczkę.

     „To już koniec” - myślę z ulgą i nieznacznym uśmiechem.

     - Oj nie - słyszę za sobą cichy głos. - To dopiero początek…

*Fragment piosenki "I believe I can fly" (śpiewa R. Kelly)

____________________

Hej! Witam ponownie... Po trzech miesiącach przerwy >.< Nie wiem, co się stało, naprawdę ;-; I nie wiem, ile osób zostało... Ale tym, co zostali - naprawdę jeszcze raz strasznie dziękuję :3

Nie wiem, czy rozdział jest taki wspaniały, właściwie - nie wydaje mi się, żeby taki był. No ale cóż, mam też wrażenie, że nie byłabym w stanie ciekawiej opisać tych zdarzeń :P

Co jeszcze? To, że zamierzam się poprawić. Także, jeśli za tydzień nie pojawi się tu nowy rozdział - możecie mi grozić; dwa tygodnie - śmiało zaopatrzcie się w jakąś broń (widły, pochodnie, grabie, łuki itd.) i szukajcie mojego miejsca zamieszkania.

Mam akurat trochę weny na to opowiadanie, więc myślę, że jakoś mi się to uda :)

A tak przy okazji - myślę, że jeszcze kilka kilkanaście (!) rozdziałów i... Koniec :') Także jesteśmy gdzieś mniej więcej w połowie, może troszkę dalej :P 

No i co myślicie o rozdziale?! Czekam niecierpliwie na komentarze :)

A na koniec, na pocieszenie, że mnie tyle nie było - macie tutaj Niebieskiego Super-Psa. Czy to nie wspaniałe połączenie? ^-^