Rozdział 19 - Rymowana... Groźba?

     Otwieram kopertę wyciągam z niej białą kartkę, zapisaną prawie do połowy. Czuję lekkie ukłucie w brzuchu… Strach? Zaczynam czytać.

     Nadszedł czas na test ostateczny

     Stratę zauważysz niedługo

     Pamiętaj, że termin nie jest wieczny

     Próba odbędzie się jutro

     Nie zapomnij jeszcze tylko o jednym

     Do celu po trupach jest droga

     A ta wiadomość tropem banalnym

     Przekazem od twego wroga

     Okay. Co to jest?! Zero podpisów, wyjaśnień. Tylko jakiś podejrzany wierszyk z drętwymi rymami. Żart? Groźba? Zabawa? Przypadek? Teraz na pewno tego nie określę, bo nie mam pojęcia, na jakiej podstawie. No i kto niby mógłby być tym wrogiem? Może po prostu list nie miał trafić do mnie i to tylko jakaś pomyłka? W sumie, nie jest zaadresowany, więc to mogłoby być całkiem możliwe. W każdym razie zostaję jeszcze jedna sprawa, której w tym momencie też nie jestem w stanie rozwiązać - jak to się tutaj dostało?! Wątpię, żeby zrobili to rodzice czy moja młodsza siostra, a poza nimi chyba nikt tu nie przebywał…

     Postanawiam na razie nie zajmować sobie umysłu sprawą tajemniczej przesyłki. Wstaję z krzesła, by włożyć ponownie złożoną kartkę do kieszeni spodni. Niech sobie czeka… Na coś…?

     Zostaje mi już tylko odrobienie lekcji, a następnie przygotowanie się do snu. Oraz robienie tego wszystkiego z nadzieją, że jutro uda mi się wszystko wyjaśnić z Sophie.

*****

     - Co z nią? - pyta postać obrócona do mnie tyłem.

     Tym razem nią nie jestem. Tym razem… Mam wrażenie, jakby w ogóle mnie tu nie było. Może obserwuję to wszystko z góry? Może znów udało mi się wzbić w powietrze?

- Zamknięta, na razie bezpieczna - odpowiada druga osoba, stoi obok mnie. - Teraz wystarczy już tylko czekać.

O czym lub o kim oni mogą mówić? Na co chcą czekać? Dlaczego słyszę głośny śmiech, który powoli przeradza się… W dzwonek budzika…?

     Po obudzeniu od razu biegnę do kuchni, w międzyczasie zastanawiając się nad sensem (lub jego brakiem) tego snu. Wciąż nie jestem pewien, czy jest jakaś szansa, żeby miał on cokolwiek wspólnego z rzeczywistością. Czy coś takiego jest w ogóle możliwe…?

     Dzisiaj tato odprowadza Cass do przedszkola, więc tym razem nie muszę się o nią martwić. W spokoju zjadam śniadanie, pakuję plecak, zakładam trampki i wychodzę z domu. Okazuje się, że mam jeszcze trochę czasu, więc po drodze udaję się do małego sklepu spożywczego. Decyduję się na czekoladę, z myślą o Sophie. Nie mam zamiaru ją przekupywać, skądże. Po prostu wiem, że może umilić jej to dzień, więc czemu miałbym jej nie uszczęśliwiać? Opuszczam sklep ze słodkością, a następnie kieruję się w stronę szkoły.

*****

     Kiedy jestem już pod naszą klasą, w tłumie uczniów próbuję odnaleźć Cass. Niestety, nigdzie nie mogę jej dostrzec. Może będzie za chwilę? W sumie zostały jeszcze trzy minuty do dzwonka. Może po prostu się spóźni? A może jest chora? Nie, na to ostatnie raczej nic nie wskazywało. Może nie przyszła do szkoły przeze mnie? Chyba, że miała wypadek… Dobra, stop! Nie widzę jej przez chwilę i już zachowuję się, jakbym oszalał. Przecież dziewczyna ma prawo raz nie przyjść do szkoły, prawda? Choć umysł podpowiada mi raczej coś innego… Nie opuszcza mnie przeczucie, że coś naprawdę mogło jej się stać. Tylko mam mu uwierzyć czy je zignorować…?

Dzwonek rozpoczyna pierwszą lekcję. To na szczęście zastępstwo z panem od chemii, więc znów nie będziemy nic robić. Siadam tylko w jednej z wolnych ławek z tyłu i rzucam rzeczy na ziemię. Tym razem nikt się do mnie nie przysiada, co jak najbardziej mi odpowiada.

Czas mija. Sophie wciąż nie ma, a ja coraz bardziej zaczynam się martwić. Coś każe mi to robić. Coś nie pozwala mi siedzieć spokojnie. I przez to coś nagle do głowy przychodzi mi okropna myśl. Trzy zdarzenia i zjawiska nagle łączą się w jedno. Tylko dlaczego? Przecież to nie może być prawda… List, sen, nieobecność Soph. Czy to możliwe, że właśnie ona ma być moją stratą, „nią”, która jest „zamknięta, na razie bezpieczna”? Czy to możliwe, żeby sen i list okazały się prawdą; żadną pomyłką?

Nie. To absurd. To nie może tak wyglądać. Kto słyszał o tym, by sny się spełniały, a ktoś w niemożliwy sposób dostarczał listy. To tylko głupi przypadek. Głupi przypadek…. Prawda?

Kolejna myśl. Nienienienienie. Dlaczego?! Jedno słowo. SYLOUR. Właśnie przypominam sobie jego historię. Długo żyje, jest inny, chce się zemścić. A co, jeśli on naprawdę gdzieś tu jest? I to właśnie on, „mój wróg”, wystawia mnie teraz na „próbę”… Cokolwiek miałoby to znaczyć…?

Nie chcę, naprawdę nie chcę teraz o tym myśleć. Po prostu kładę głowę na ławce. Cokolwiek, tylko nie myślenie o tym, proszę…

*****

Wychodzę na przerwę. Siadam obok drzwi do klasy pod ścianą. Opieram o nią głowę. W pewnym momencie czuję, że w mojej kieszeni wibruje telefon. Zbyt szybkim ruchem wyciągam go i, nie patrząc na dane dzwoniącego, odbieram i przykładam do ucha.

- Tak? - zaczynam zdenerwowanym głosem.

- Dzień dobry, tu mama Sophie - odzywa się głos.

Dlaczego ona dzwoni? Mój oddech niespodziewanie przyspiesza.

- Coś… Coś się stało? - pytam ostrożnie.

- Chciałam tylko zapytać, czy Sophie jest w szkole - mówi spokojnym głosem.

Zaraz, dlaczego miałoby jej nie być…? Dlaczego jej mama miałaby nic o tym nie wiedzieć…?

- Emm… Nie ma… - odpowiadam zdezorientowany. - A… Nie została w domu? - Głośno przełykam ślinę.

- Nie, znalazłam na jej łóżku liścik, że będzie u ciebie, rano nie było jej w domu… - mówi coraz wolniej. - Ale zostawiła telefon, więc zadzwoniłam na twój numer. Więc mówisz, że u ciebie jej nie było…?

- Chyba mamy problem… - odzywam się, niemal nie otwierając ust.

- Wiesz, co mogło się z nią stać?! - prawie krzyczy.

Ale to nie może być prawda!

- Niestety tak - mówię szybko. - Mniej więcej… - Dodaję. - Ale spokojnie. Obiecuję pani, że ją znajdę.

Choć wszystko na to wskazuje.

- Uciekła?! - pyta zdziwiona matka.

Zniszczę go za to.

- Gorzej, proszę pani. - Biorę głęboki wdech, by zakończyć szeptem. - Ktoś ją porwał.

_________________________

Wiem, jest chyba jeszcze krótszy od poprzedniego. Ale ciii, przynajmniej coś się dzieje :P No i chcę to wszystko rozłożyć, tak żeby wyszło razem 27 rozdziałów plus epilog (no i prolog), jak w planie, w którym to wszystko jest już opisane :D

Rozdział byłby wcześniej, gdyby nie to, że w zeszłym tygodniu miałam trzy sprawdziany... Jednego dnia w dodatku...

A kiedy następny? Nie wiem, może będzie jeszcze w tym tygodniu, spróbuję jeszcze dzisiaj zacząć go pisać c: Ale nic nie obiecuję, znowu. Nie wiem, jak wyjdzie :P

No to ten... Piszcie, czy się podoba i co o tym wszystkim myślicie ;)

Jak jakieś błędy znajdziecie, to też piszcie :]

A, jeszcze coś: jak u kogoś mam coś do nadrobienia, to mam wielką prośbę - napiszcie mi o tym na blogu arrowtales.blogspot.com pod ostatnim postem informacyjnym, bo chciałabym mieć to wszystko razem, żeby łatwiej było się odnaleźć :) LINK DO POSTA Wkrótce wszystko będę nadrabiać c:

Do następnego! :3

PS.: Tak, wiem, okropna rymowanka XD Niestety, żadne lepsze rymy do głowy mi nie przyszły :P