Rozdział 20 - "Chciał być bohaterem, a zostanie zerem!"

     Postanawiam nie tracić ani chwili. Od razu po wciśnięciu czerwonej słuchawki na telefonie biegnę w stronę wyjścia, nie zważając na złośliwe uwagi znajomych z klasy. Po drodze potrącam kilka osób. Próbuję szeptać co jakiś czas „przepraszam”, ale trudno odezwać mi się w jakikolwiek sposób. Nadal nie mogę pojąć, jak to wszystko jest możliwe. Nie chce mi się wierzyć, że to dzieje się naprawdę…

Pierwszym punktem na mojej trasie musi być mój dom. Nie mam nawet czasu na otwieranie drzwi kluczem czy dzwonienie do nich, by ktoś przekręcił zamek. Po prostu wskakuję przez otwarte na oścież okno w kuchni, chyba odrobinę strasząc moją mamę. Zatrzymuję się tuż przed nią.

- Mamo, proszę, nie teraz - mówię, zanim ona zdąża otworzyć usta. - Tak, uciekłem ze szkoły i wbiegłem tutaj przez okno - tłumaczę najszybciej, jak tylko potrafię. - Ważna sprawa. Jakiś wróg mojego taty, nie Jamesa, porwał Sophie i chce mnie najprawdopodobniej zabić. Musze teraz przebrać się i zacząć jej szukać. Nie dzwoń na policję i się nie przejmuj, będzie dobrze.

Na koniec ekspresowo całuję ją w policzek, zostawiając w osłupieniu, i lecę do swojego pokoju. Nie dosłownie, znowu.  Niesamowicie szybko zrzucam wszystkie ubrania i zakładam swój standardowy strój bohatera. Na szczęście bojówki i czarna bluza leżą na wierzchu. Nie dbam teraz o maskę, która gdzieś się zawieruszyła. Nie obchodzi mnie to, że ktoś może mnie rozpoznać. Dalej już tylko biorę kopertę, w której znajduje się liścik ze wskazówką i biegnę do wyjścia. Odkąd mam zaczynać…?

Po zamknięciu za sobą drzwi od razu się zatrzymuję. Bo tak właściwie - gdzie ja mam teraz iść? Co robić? Jak ją znaleźć? No dobra, mam pomysł. Rymowanka… Jak to było? Wyciągam z kieszeni złożoną kartkę i szybko ją rozginam. „Do celu po trupach jest droga” - to chyba jedyny wers, który mógłby mi cokolwiek podpowiedzieć. Ale zaraz, co właściwie? To jakieś przysłowie czy coś? Jaki może mieć sens? Jak ma mi pomóc?

Przecież żadna z tego podpowiedź! Potrzebuję miejsca, nie powiedzonka… Stop, przecież właśnie tracę cenny czas! A może mam na coś czekać? Jakiś sygnał? Kolejna wiadomość? Może sam do mnie przyjdzie albo chociaż kogoś wyśle…?

Idę w stronę centrum. Może tam znajdę następne wskazówki? Jak na razie nie wymyślę chyba lepszego rozwiązania, więc po prostu tak zrobię.

Nagle zaczyna mnie strasznie boleć głowa. Czuję się, jakby ktoś właśnie mi ją przestrzelił. Co się dzieje?! Łapię się za nią, wydając cichy jęk. W pewnym momencie padam na kolana, by potem zwinąć się z bólu. W końcu leżę na plecach. A potem…? Potem już nic nie widzę.

- Oh, chłopcze! - ktoś się nagle odzywa.

Już się obudziłem? Nadal mam zamknięte oczy. Nie mogę ich otworzyć, choć wciąż próbuję tego dokonać.

- Jesteś taki głupi! - niski, trochę skrzeczący głos.

Ciemność, wciąż ciemność!

- Przecież dostałeś list!

Ból. Ciemność. I… koniec…?

Otwieram oczy. Co się stało? Zemdlałem? To był sen? Dlaczego ten ktoś wspomniał o liście? Kim był? Czy on coś może wiedzieć? Czuję, że to był jakiś znak. Tylko… Czy to możliwe? To było chyba coś w stylu tych snów, które ostatnio mam. Może one naprawdę coś znaczą?

Powoli wstaję. Mam nadzieję, że nie leżałem tak długo, chociaż mam wrażenie, że minęła cała wieczność. Ale stop. Muszę zacząć wreszcie porządnie myśleć. Głos wspomniał o liście… Ale przecież tam nie było nic konkretnego, zapisany był tylko ten kawałek kartki… A może jednak nie…?

Pospiesznie wyciągam z kieszeni spodni nieco pogniecioną kopertę. Otwieram ją i wyciągam kartkę ze środka. Dokładnie oglądam ją z każdej strony, jednak okazuje się, że rzeczywiście zapisane jest na niej tylko to, co wcześniej już czytałem i nadal zupełnie nic mi to nie mówi ani tym bardziej nie pomaga. Nagle przez głowę przesuwa mi się nieśmiało pewna myśl - przecież jest jeszcze koperta! Napełniony nową nadzieją w pośpiechu chowam kartkę do kieszeni i umieszczam tuż przed swoimi oczami krwistoczerwone opakowanie na list. Znów obracam przedmiot na każdą możliwą stronę. Przód - nic; tył - nic. Próbuję nawet szukać jakichś miniaturowych literek lub mało widocznego atramentu, ale nic takiego nie dostrzegam. Nadzieja powoli się ulatnia… Aż do momentu, w którym uderzam się w czoło i pod nosem nazywam „głupim”, bo właśnie wpadam na kolejny pomysł - środek! Ostrożnie odchylam „klapkę” zamykającą kopertę, a następnie zaglądam do jej wnętrza. Mrużę oczy, by lepiej widzieć… I jest! Wreszcie udaje mi się zauważyć kolejne linijki tekstu!

Staram się jak najdelikatniej rozerwać kopertę, by przypadkiem zapisane słowa nie stały się nieczytelne. W końcu w swoich drżących dłoniach trzymam już pożądany kawałek papieru. Czytam:

By odnaleźć swoją zgubę

Musisz się trochę skupić

Znajdź tylko niebieską tubę

Nie musisz się dużo trudzić

Kluczem jest linijek pięć

Które drogę Ci pokażą

Musisz dzisiaj znaleźć je

Nim przepadnie marząc

Dobra, spróbujmy teraz w tym znaleźć jakiś sens… Niebieska tuba, linijek pięć… To brzmi jak… Jak coś powiązanego z muzyką. No tak! Niebieska tuba! Droga - pięciolinia! I nuty! Słyszałem o tym, kiedyś nawet kawałek widziałem - w naszym mieście znajduje się Droga Nut, zaczyna się od niebieskiej tuby w centrum i prowadzi poukładanymi nutami do… Właśnie, do czego? Oh, nieważne! Najważniejsze, żeby już tam biec, teraz! To musi być tam. Musi! Musi…

Wyrywam się z zamyślenia trochę na siłę. Zamykam na moment oczy, by przywołać zdrowe myślenie. I już jestem gotowy do wyruszenia. Chowam rozerwaną kopertę, a następnie ruszam niepohamowanym biegiem przed siebie, w kierunku centrum. Zdążę - powtarzam sobie w myślach. Muszę zdążyć.

*****

Zatrzymuję się tuż obok dosyć dużej rzeźby, znajdującej się naprzeciwko Banku Głównego. Przedstawia on instrument muzyczny, coś na kształt rogu, czy też właśnie tuby, w kolorze niebieskim. Pierwszy punkt mam więc za sobą. Tylko gdzie się teraz kierować?

Pierwsza kropla, druga kropla

Szybko biegnie chłopiec

Szybkim ruchem się obracam. Kto śpiewa? Dlaczego? Przy okazji zaczyna padać. Na dworze robi się strasznie ciemno. Ale nie widzę nikogo śpiewającego. Przesłyszałem się?

Trzecia kropla, czwarta kropla

Zaraz będzie po niej!

Dlaczego słyszę nawiedzony, śpiewający głos?! Znów się odwracam. Nie mogę się skupić, zaczyna mi się kręcić w głowie.

Pierwsza kropla, druga kropla

Chciał być bohaterem

Kiedy to się skończy?! Muszę działać, muszę myśleć! Już nawet nie próbuję się zastanawiać, skąd bierze się śpiew, po prostu chcę, żeby ucichł!

Trzecia kropla, czwarta kropla

A zostanie zerem!

Dość! Jeszcze chwila i eksploduje mi mózg! Koniec z tym, koniec. Skup się, Phoenix!

Mrugam kilka razy. Zaczynam myśleć. Rozpoczynam obchód wokoło posągu. I wreszcie udaje mi się znaleźć pierwszą nutę przytwierdzoną do ziemi. Kilka metrów za nią jest następna, dalej kolejna. Leje. Strzepuję trochę wody z głowy i ruszam za wskazującymi drogę do celu nutami.

Uda mi się?

*****

Po kilkunastu minutach drogi, podążając tylko za oznaczeniami muzycznymi, doszedłem do jakiegoś starego budynku. Jestem przemoczony, woda leje się z każdej strony. Ale za to chyba jestem u celu.

Podchodzę bliżej drzwi budowli. „Wrota” są raczej nowe. Na pewno zabezpieczenia były niedawno zmieniane. Udaje mi się zauważyć białą, trochę wykrzywioną tablicę. Staram się użyć superwzroku, żeby przeczytać, co jest na niej napisane. Udaje mi się.

Fabryka Fortepianów

godz. otwarcia 8:00 - 20:00

ZAMKNIĘTE!

Więc to tutaj zaprowadził mnie szlak… Ale czy dziewczyna na pewno jest w środku? To tutaj? Czy wszystko z nią w porządku? Czy zdążyłem…?

______________________________________

Wiem, mam milion rozdziałów i wszystkiego do nadrabiania, ale ogólnie ostatnio nie wchodzę na bloggera (brak czasu, niestety), teraz tylko jestem, żeby wstawić rozdział, bo miał być szybko :P No i jest trochę wolniej, ale cóż...

Ludzie, nie wiem, co ja ostatnio mam z tymi rymowankami XD No ale trudno, musicie to znosić :P

No, spadam, bo spać trzeba! :< Praktycznie tekst nie sprawdzany, przepraszam. Jak zauważycie jakieś błędy ortograficzne/gramatyczne/logiczne, to piszcie :)

Ehh, naprawdę chciałabym już to skończyć tylko dlatego, żeby wrócić do Fightersów ;-; Ciekawe, czy ktoś tam jeszcze będzie czytał...

Następny kiedyś się pojawi! (Może jutro...?)

Zostało siedem + epilog...