Rozdział 15 - "Dasz radę!"

      Przez ostatnie dni sporo trenowałem tworzenie ognia oraz wytężanie zmysłów, więc dziś decyduję się na coś nowego. Jest sobota, także będę miał na to dużo czasu.
      Wstaję z łóżka i patrzę przez okno. Pogoda jest idealna do ćwiczeń - nie zauważam silniejszego wiatru ani opadów. Sprawdzam godzinę. Pięć po ósmej. Naprawdę wstałem tak późno? W takim razie nie będę marnował więcej czasu na narzekanie, tylko od razu udaję się do łazienki, by się przebrać, a następnie idę do kuchni, gdzie razem z całą moją rodziną jemy śniadanie.
      - Co u Sophie? - pyta nagle Mary.
      - A skąd takie pytanie? - Uśmiecham się do niej.
      - Chyba dawno razem nie wychodziliście, co? - odpowiada. - Coś się stało?

      - Nie, po prostu... Nie mieliśmy czasu... - mówię powoli. - Dzisiaj miałem do niej dzwonić.
      - A, no tak... - odzywa się smutnym głosem. - Właściwie, dlaczego ostatnio tak dużo nie ma cię w domu?
      Nie wiem, czy mam mówić rodzicom o moich "dodatkowych" mocach, o których nie wiedzą. W sumie, kiedy się o tym dowiedzą, mogą jeszcze bardziej męczyć mnie rozmowami o bezpieczeństwie i innych rzeczach tego typu. Poza tym, gdyby dowiedzieli się, dlaczego ćwiczę, a więc także co chcę robić, mogliby się nieco zdenerwować. Chociaż i tak niedługo by się o tym dowiedzieli... Ale gdy powiem im teraz, mogą próbować mnie powstrzymać. Choć... Chyba jednak lepiej jest mieć to już za sobą - myślę, że muszę powiedzieć im o wszystkim. W końcu to moi rodzice...
      - Ćwiczyłem - wreszcie odpowiadam.
      - Przecież zawsze ćwiczyłeś - dziwi się mama. - I wcale nie zajmowało ci to aż tyle czasu! - prawie krzyczy.
      - Mary, nie denerwuj się - uspokaja ją James. - Przecież nic się nie stało. - Uśmiecha się.
      - Bo... - zaczynam, a rodzice patrzą na mnie z oczekiwaniem. Natomiast Cassidy bawi się kawałkiem sera. - Teraz trenuję nie tylko bieganie i skakanie. 
      - Więc? - pyta tato. - Co jeszcze ciekawego tam robisz? - Z jego twarzy nie schodzi szczery uśmiech. Jest bardziej ciekawy niż zły.
      - Chodzi o to, że od... Rodziców... Że dostałem list i coś w stylu przewodnika. Okazuje się, że mam o wiele więcej zdolności, niż sądziłem...
      - Avi, to... - Tato chwilę się waha. - Właściwie, to wspaniale!
      - A co w tym takiego wspaniałego? - pytam z niepewną miną.
      - Naprawdę się nie cieszysz? Że jesteś... Taki wyjątkowy?
      - To nie zawsze takie fajne, jak ci się wydaje... - mówię smutnym głosem.
      - W każdym razie, kiedyś w końcu to docenisz. - Mruga do mnie jednym okiem i tym zdaniem kończy rozmowę.
      Może i nie udało mi się powiedzieć im o najważniejszym, ale na pewno będę miał na to jeszcze czas.
      Wstaję od stołu razem z Cassy, która właśnie skończyła jeść. Idę za nią do jej pokoju.Dziewczynka siada na różowej pufie, która leży pod jej łóżkiem.
      - Phi, pobawimy się w morderców?! - pyta podekscytowana.
      - W co?! - krzyczę z rozbawieniem. - To chyba nie jest najlepsza zabawa dla dzieci w twoim wieku - oznajmiam, cicho się śmiejąc i siadając na podłodze. - W to w ogóle się nie bawi!
      - Ale Charlie się bawi... - mówi zmieszana.
      - Nie sądzisz, że lepszym pomysłem byłoby pobawić się na przykład w ludzi, którzy ŁAPIĄ przestępców, a nie nimi SĄ?
      Nie mam pojęcia kto uczy dzieci bawić się w morderców, ale to chyba niezbyt dobry pomysł. Na pewno nie w przypadku dziewczynek, które dopiero co zaczęły chodzić do szkoły i nawet nie mają pojęcia, co oznacza słowo "morderca"...
      - TAK! - woła z uradowaniem i biegnie po czerwony kocyk, który nazywa peleryną.
      - Nie bójcie się ludzie, Blue i Phi was wszystkich uratują!


                                     *****

      Po raz kolejny otwieram poradnik, który ostatnio stał się moją ulubioną lekturą. Nagle moją uwagę przykuwa coś, czego, jakimś niesamowitym cudem, wcześniej nie zauważyłem - następny punkt z listy moich umiejętności:

5. Latanie - to naprawdę trudne do "wyczucia" i zrobienia po raz pierwszy, jednak kiedy odkryjesz, jak to działa, z łatwością będziesz wznosił się w powietrze.

      LATANIE?! Co jak co, ale tego się całkowicie nie spodziewałem! W jaki sposób?! A prawa fizyki? A nauka?! No racja, przy okazji  mogę także pstryknąć, by znikąd pojawiała się kula ognia, ale... Mam latać? W sumie, po tylu rzeczach, o których ostatnio się dowiedziałem, nie powinno to wywrzeć na mnie większego wrażenia... A jednak! Nie, po prostu... Po prostu nie uwierzę, dopóki nie uda mi się tego zrobić...
      Odkładam książkę na blat biurka i układam się w taki sposób, że plecy przylegają mi do oparcia krzesła. Tak, niesamowite, niemożliwe, dziwne, niewiarygodne. Niestety, nie mam na to czasu. Muszę wyjść, muszę ćwiczyć, nie mogę marnować czasu. No, chociaż znalazłem nową rzecz do wypróbowania...
      Biegnę do przedpokoju, zakładam widocznie znoszone trampki i wychodzę z domu, krzycząc puste "cześć", które "wyłapuje" tato i szybko odpowiada tym samym słowem. Jak najszybciej udaję się do miejsca, w którym trenuję. Na szczęście jak zwykle nikogo tam nie ma. Zaczynam.
      Na początek standardowo - bieganie, skakanie, ogień, wsłuchiwanie się w pieśni oddalonych o spore dystansy ptaków, zwykłe rozciąganie się. Jednak wreszcie nadchodzi moment, w którym zamierzam rozpocząć czegoś nowego, czegoś, co wydaje mi się... Nie do osiągnięcia...
    Ale zaraz, jak to zrobić?! Jestem głupie, nie myślę logicznie - nawet nie sprawdziłem jak się lata! Więc jak zacząć, gdy nie wie się od czego? Jak mogłem zapomnieć o tak podstawowej rzeczy?! W dodatku dzisiaj nie zabrałem ze sobą dziennika, który dostałem. Po raz kolejny zastanawiam się, czy aby na pewno nadaję się na bohatera, na człowieka odpowiedzialnego...
      Dobra, przynajmniej teraz spróbuję użyć mózgu. Skoro do "uruchomienia" pozostałych mocy podstawową czynnością było skupienie się i myślenie o niej, to w tym przypadku także musi tak być. Okay, więc zacznijmy od dobrych myśli.
      Chcę polecieć...
      Chcę się wzbić w powietrze...
      Chcę latać...
      Chcę się oderwać...
      Dzwoni telefon. Coraz głośniej grająca piosenka "We are young" oczywiście zupełnie przerywa całe to skupienie i nastrój. Chociaż i tak nie czułem, żeby cokolwiek miało się wydarzyć, ale i tak będę musiał zaczynać od początku...
     Wyciągam telefon z kieszeni i, nie patrząc nawet na to, kto dzwoni, naciskam zieloną słuchawkę.
     - Słucham? - odzywam się jako pierwszy dość poważnym głosem.
     - Avi, to na pewno ty? - słyszę głos rozbawionej Sophie.
     - Więc to tylko ty - odpowiadam już mniej sztywno. - I, odpowiadając na twoje pytanie, TAK, to właśnie ja. Zawiedziona?
     - Może trochę... - imituje smutny głos. - Robisz coś ciekawego? - pyta po chwili.
     - Właściwie, to tak. - Robię krótką przerwę. - Miałem zamiar wyjść z taką jedną na obiad, ale nie jestem pewien, czy jeszcze mnie chce...
     - Może nawet się nad tym zastanowi - Sophie chichocze.
     - O której? - mówię szybko.
     - Piętnasta może być? - proponuje.
     - Może być każda... Tylko mam jedno pytanie.
     - Słucham...
     - Masz ochotę bardziej na elegancką restaurację, czy może na starą pizzerię? - Słyszę jej cudowny śmiech.
     - Zdecydowanie pizza w znoszonych jeansach, co ty na to?
     - Okay dok, do piętnastej - mówię radośnie i rozłączam się.
     Patrzę na ekran telefonu, jest czternasta. Mam tylko godzinę, tyle wystarczy, ale muszę iść już teraz, bo przecież trzeba poprawić "makijaż", prawda?
     Chowam telefon do kieszeni i od razu zaczynam biec w stronę domu. Niby nie muszę śpieszyć się jakoś szczególnie, jednak, dlatego, iż w pobliżu nie ma żadnych obserwatorów, nie ograniczam się i mknę przez boczne uliczki naszego miasta co najmniej z prędkością auta. W końcu znajduję się już pod drzwiami, więc bez wahania otwieram je, znów rzucam głośne "cześć", na które już po chwili otrzymuję odpowiedź, tym razem ze strony mamy i udaję się do swojego pokoju.
      Z szafy wyciągam czarne jeansy i szarą koszulkę z wilkiem. Przebieram się w wybraną odzież, a następnie poprawiam farbę na włosach. Jestem gotowy, więc udaję się do kuchni, gdzie zastaję James'a.
      - O, Avi - mówi, gdy mnie zauważa. - Właśnie miałem z tobą porozmawiać. - Robi wesołą minę.
      Tylko o czym on chce rozmawiać...?
      - Przepraszam, tato, ale zaraz wychodzę z Sophie, możemy pogadać trochę później? - Uśmiecham się do niego przepraszająco.
      - Z Sophie? Super, nie ma sprawy. - Odwzajemnia uśmiech. - Czyli na obiedzie cię nie będzie? - pyta.
      - Nie, idziemy razem na pizzę... To źle?
      - No co ty, nawet lepiej... - Milczy przez chwilę. - No wiesz, więcej dla nas. - Oboje wybuchamy śmiechem.
      - Co tu tak wesoło? - pyta mama, która właśnie wchodzi do pomieszczenia.
      - Nic takiego, właśnie w wychodzę z Sophie - oznajmiam, wstając od stołu.
      - Baw się dobrze! - mówi z uśmiechem i zabiera się za przygotowywanie obiadu.
      Opuszczam dom i udaję się w stronę centrum, gdzie znajduje się najstarsza pizzeria w naszym mieście. Za dziesięć minut będzie piętnasta, więc pewnie już za chwilę spotkam się z Sophie.
      Staję pod pizzerią i nie muszę długo czekać - już widzę Sophie ubraną we wspomniane wcześniej znoszone rurki.
      Nic nie mówimy, tylko się uśmiechamy i przytulamy. Następnie wchodzimy do restauracji. Siadamy przy stoliku znajdującym się pod jednym z okien i zamawiamy pizzę salami - niezbyt wymyślną, za to naszą ulubioną. Oczekując na danie, rozmawiamy.
      - Jakieś ciekawe wieści? - pyta Soph z uśmiechem.
      - Raczej nie... No, może tylko to, że moja siostra proponowała mi zabawę w morderców... - Zaczynamy się śmiać. - Ale poza tym, zupełnie nic. Co u ciebie?
      - Tato ciągle kłóci się z mamą o to, że powinniśmy sobie kupić jakieś zwierzątko... Ale mama wciąż powtarza, że zachowuje się jak dziecko, błagając ją o to na kolanach, a potem i tak nie będzie chciał się nim opiekować... No, takie rodzinne sprawy - posyła mi nieśmiały uśmiech.
     - Masz jeszcze na dzisiaj jakieś plany? - pytam, łapiąc ją za rękę.
     - Niestety - odpowiada, robiąc smutną minę. - O siedemnastej mamy jechać do cioci, więc nie mamy zbyt wiele czasu.
     - To nie jest tak źle, bo ja też mam coś do załatwienia - pocieszam ją. - Spokojnie, zawsze można umówić się jeszcze na jutro, prawda?
      W końcu przychodzi kelnerka z gorącą pizzą, która w błyskawicznym tempie znika z naszych talerzy.
      Po zapłaceniu rachunku i opuszczeniu pizzerii, mówię Sophie, że odprowadzę ją do domu, więc razem ruszamy właśnie w tamtym kierunku. Kiedy jesteśmy już na miejscu, dziewczyna odwraca się w moją stronę, przytula się do mnie, aż w końcu w pewnym uświadamiam sobie, że nasze usta się stykają.
      - W takim razie do jutra - blondynka żegna się ze mną i znika za drzwiami.
      Jeszcze tylko pójdę do Johna, kolegi z klasy, któremu miałem wytłumaczyć jakieś zadanie z fizyki, i będę spokojnie mógł wrócić do domu.
      Dojście do niego przerywa mi zupełnie ta sama piosenka, którą już dziś słyszałem, co może oznaczać właściwie tylko jedno - ktoś właśnie do mnie dzwoni.
      Odbieram i słyszę zdenerwowany głos taty.
      - Robisz coś... Ważnego? - pyta.
      - Właśnie szedłem do kolegi, stało się coś? - odzywam się zaniepokojony.
      - Ty masz... - Przerywa. - Nie ważne... Rzecz w tym, że my od początku wiedzieliśmy, że jesteś... Inny. Też dostaliśmy list. Na pewno inny niż twój i nie ma w nim tyle szczegółów, ale w każdym razie o jednym wiedzieliśmy od początku. Wiedzieliśmy, kim był twój tato i od dłuższego czasu byliśmy przekonani, że pójdziesz w jego ślady. Z takimi umiejętnościami to oczywiste. - James mówi szybko i nie pozwala mi przerwać. - I, widzisz, właśnie nadszedł czas,w którym to oficjalnie możesz się wykazać.
      Więc tą kwestię mamy z głowy... Ale co mogło się stać? Dlaczego on mi teraz o tym mówi?
      - Co się stało? - pytam.
      - Ktoś porwał trzy osoby. Do każdej z nich przyczepiono po jednej bombie, wszystkie tylko odliczają czas do wybuchu. A nie zostało go wiele. Mamy tylko jeden problem... Oni są uwięzieni... Na szczycie najwyższego budynku w mieście. Słuchaj, Avi, nie mogą się do niego dostać...
      - Ale tato, ja nie umiem! - Przerywam mu wreszcie. - Nie jestem gotów, nie wiem, co robić!
      - Avriel, potrzebujemy cię i tyle. Nie martw się, coś wymyślisz. Wiem, że jesteś do tego zdolny. Wiem, że dasz radę. Słyszysz, synu? Dasz radę!

____________________

Wracam już, wracam! I nawet żyję! :)

Wiem, miałam dodać rozdział tydzień temu, a wczoraj jeszcze w dodatku obiecałam, że to właśnie w tym dniu dodam . No i co się stało? Mianowicie, powodów jest kilka.

Więc, dlaczego nie dodałam postu przez ten tydzień:

- ze względu na coś na kształt remontu nie było czasu;

- na sylwestra byliśmy w mieszkaniu taty, więc słabo z internetem;

- miałam wtedy tylko telefon, na którym ciężko dodać coś na bloga;

- pisałam dwa inne opowiadania oraz trochę fan-fiction, których nie publikowałam i raczej nie będę.

A dlaczego nie dodałam wczoraj:

- chciałam zrobić grafikę, którą wbiłabym do tego nudnego szablonu, jednak pobierałam dwa razy Gimpa i, kiedy to za trzecim razem po długim czasie udało mi się zrobić coś, co wreszcie mnie zadowoliło, Gimp chyba uznał to za brzydkie, ba się zawiesił i wyłączył >.< (trochę czasu na to zleciało...);

- z dziesięć razy płakałam na jednym filmie, a po takim czymś trudno pisać XD;

- bardzo długo pisałam ten rozdział;

- oglądaliśmy film, w którym to ludzie chcą pozbyć się 'starszej pani' :P;

- jakkolwiek głupio to zabrzmi - nie mogłam wsadzić wtyczki od zasilacza do kontaktu, ale to długa głupia i nieinteresująca historia :]

No, macie tu trochę powodów, jeśli chce się Wam to czytać... :P

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego nie macie takich min :D :

         Ani TAKICH lepiej też nie... No chyba, że ze szczęścia ;)

I mamy 100 komentarzy! :') Dziękuję wszystkim za wszystko co napisali! :) I dwie nominacje do LBA! Kochane jesteście ♥

Tak się cieszę!! :3

A, i tak przy okazji - szczęśliwego nowego roku! :)

PS.: Przepraszam za te wszystkie gify z Sherlocka, nie mogłam się powstrzymać ;____; 


EDIT:
1. Udało mi się wreszcie zrobić coś, co przypomina nagłówek, ale:
- nie jestem specem i jestem świadoma, że nie wyszło mi to najlepiej,
- przepraszam Granta Guntina, że tak bardzo nie udało się z jego zdjęciem (mam nadzieję, że nigdy tego nie zobaczy, bo by się chyba załamał),
- przepraszam Was, że musicie to oglądać :P
- blogger całkowicie rozwalił jakość obrazka ;____;
- postać, którą częściowo stworzyłam sama nie jest najlepszym odpowiednikiem Avriela z mojej wyobraźni, ale lepszego nie znalazłam,
- mimo tego wszystkiego, co napisałam na górze, cieszę się, że wreszcie mam jakiś ciekawszy (choć nie najcudowniejszy) wygląd bloga, w dodatku całkowicie zrobiony przeze mnie :)
Czekam na opinie na temat wyglądu :D

2. Jest nowy batmanowy kursor! ^w^

3. Zapraszam Was na dwa blogi:
- jeden mój - arrowtales.blogspot.com (znajduje się tam tylko jeden prolog, więc czytanie go i napisanie chociażby kilku słów raczej nie zajmie zbyt dużo czasu :))
- drugi mojej młodszej siostry, która dopiero zaczyna na bloggerze i potrzebuje czytelników - double2murder.blogspot.com (prolog i jeden rozdział to też niedużo, bloga polecam, bo wiem, że fabuła będzie ciekawa :D także proszę wspomóc moją siostrę i dopingować komentarzami :3)