Rozdział 11 - Mam wybór... Ale jaki?

      Gdy się budzę, zauważam, że nadal przytulam Cassidy. Dobrze, że jej w nocy nie zgniotłem... Ona jeszcze śpi, więc ostrożnie wychodzę z łóżka, poprawiam jej kołdrę i po cichu wychodzę z pokoju. Na szczęście NADAL śpi, także zamykam drzwi.
      Idę do łazienki, przygotowuję się. Dzisiaj już chyba nie zdążę pobiegać, bo wstałem za późno. I w tym wypadku tylko jem płatki z mlekiem, biorę plecak i udaję się do szkoły.
      Na miejscu przeżywam siedem całkowicie nudnych lekcji. Podczas nich udaje mi się nawet zdobyć dwie piątki. Na ostatniej lekcji Ansel postanawia, że znowu sobie ze mnie "pożartuje" i gdy dobrze odpowiadam na pytanie zadane przez nauczycielkę od geografii rzuca bardzo śmiesznym tekstem:
      - Brawo, 5 punktów dla Gryffindoru, Weasley! - po czym dumnie się uśmiecha i krzyżuje ręce, gdy większość klasy wybucha głośnym śmiechem. Więc przypomnieł sobie dzień, w którym "zafarbowałem" sobie włosy na rudo...
      - Wow, podziwiam, nowy żarcik - mówię tylko i jak najpiękniej się do niego uśmiecham. Sophie chichocze.
      I wreszcie mamy koniec szkoły. Kiedy stoję już przed budynkiem, podchodzi do mnie Soph i wiesza mi się na szyi. Zaczynam ją łaskotać, więc się puszcza. Ale zanim spada na ziemię, szybko ją łapię, po czym borę ją na ręce i wynoszę z terenu szkoły. Teraz jesteśmy w małym parczku, który znajduje się dosłownie obok niej.
      - Przepraszam, nie możemy się dzisiaj spotkać - odpowiadam na jej jeszcze nie zadane pytanie ze smutną miną. - Mam coś do załatwienia.
      - Spoko, przecież nie musimy wychodzić gdzieś razem codziennie - Sophie zaczyna patrzeć prosto w moje oczy.
      - Ah tak? Więc wcale nie miałaś o to zapytać? - pytam i unoszę brew.
      - No cicho, to nie ważne! - odpowiada, a następnie całuje mnie w policzek. - W takim razie żegnaj, Avrielu Greenie!
      - Do jutra, Sophie Stafford! - całuję ją w usta i udaję się do domu.
      Zanim zacznę zabawe z Cassie, którą jej obiecałem, idę do swojego pokoju. Jeszcze w szkole przypomniałem sobie o nieotwartej wcześniej paczce.
      Wyciągam pakunek z szuflady. Najpierw wyciągam z niego segregator, który już po chwili okazuje się albumem na zdjęcia. Na cudowne zdjęcia. Na początku są fotografie z czasów, gdy moi prawdziwi rodzice byli nastolatkami, a potem już "młodymi dorosłymi" - znajdują się na nich oni (czasem razem, czasem osobno), ich domy, jakieś zwierzęta i różne inne rzeczy. Dalej są już jako małżeństwo - zdjęcia ze ślubu, ich nowego domu, z kolejnych wspólnych wycieczek. I na samym końcu - zdjęcia ze mną. Rodzice uchwycili na obrazkach chwile, kiedy jestem jeszcze w brzuchu mamy, ona w szpitalu, my w szpitalu, pierwsze zdjęcie w domu, pierwsza kąpięl i dużo innych momentów. Pod niektórymi są krótkie opisy typu "przeprawa przez dżungle" (to akurat pod zdjęciem z jakiegoś buszu...). Gdy patrzę na to wszystko, mam łzy w oczach. Ale staram się je powstrzymać i przechodzę do kolejnej części prezentu.
      Z pudełka wyjmuję dalszy jego element, który dodatkowo zapakowany jest w ozdobny papier. Rozcinam go delikatnie scyzorykiem i zastanawiam się, na co właśnie patrzę.
      Tym razem to coś w stylu książki. Na okładce widnieje napis:

Zawsze masz jakiś wybór. I to ty decydujesz, czy ma być zły, czy dobry...

      Nadal nie wiem, co to jest. Otwieram to na pierwszej stronie i widzę dedykację:

Phoenix'ie - pamiętaj, żeby Twoje wybory zawsze były prawidłowe i odpowiednie! Nie zawiedź nas!
Mama i tato

      Dalsze strony też są zapisane ręcznie. Może to jakiś dziennik. Na drugiej stronie widzę cząstkową odpowiedź na moje pytanie:

Korzystaj z tego poradnika, gdy tylko będziesz miał jakieś wątpliwości co do swojej osoby oraz swoich umiejętności, wad i zalet. Jednak pamiętaj, że niektóre rzeczy mogą się nie zgadzać z rzeczywistością. W końcu nie jesteśmy tą samą osobą :)
Tato

Więc on też TAKI był. I to dlatego właśnie on pokazał mi, jaką mam moc. A może bardziej - jaką mam JEDNĄ z mocy? W każdym razie już wiem, że ten poradnik to coś, czego potrzebowałem. Zdecydowanie potrzebowałem.
      Otwieram go na kolejnej stronie. Nie mogę uwierzyć w to, co właśnie czytam...

____________________

Wiem, że rozdział bardzo krótki, no ale przecież nie mogę wam wyjawić za dużo informacji na raz, prawda? ;) Podoba się? Proszę, komentujcie (mam na myśli tych, którzy czytają i w ogóle nic nie piszą... ;c)! Przecież nawet jak nie macie konta, to można anonimowo... A ja po prostu chcę wiedzieć, co sądzicie! :D A poza tym - wiecie, jakie to motywujące jest?! :)