Rozdział 7 - Phoenix Ledger

      Na początku widzę kopertę i duży segregator z napisem "Nie zapominaj - nigdy". Niby nic niezwykłego, tak? To spróbuj sobie wyobrazić, że twoi rodzice w pewnym momencie nagle zniknęli i nie masz pojęcia jak brzmiały ich głosy, jak wyglądało ich pismo, w jaki sposób się uśmiechali, a nawet jak wyglądali. I zupełnie niespodziewanie możesz zobaczyć większość z tych rzeczy po raz pierwszy. Teraz już wiesz, dlaczego chciałem płakać? W sumie teraz, wyobrażając sobie to wszystko, co może znajdować się w środku nadal chce mi się płakać. Ale nie potrafię określić, czy to ze szczęścia, ze smutku, wzruszenia, złości, bezradności czy też może zupełnie bez powodu.
      W końcu decyduję się, że pierwszą otworzę kopertę, jednak zanim to zrobię, dokładnie się jej przyglądam. Koperta, jak koperta - zwykła, biała, z trójkątnym "zamknięciem". Więc co mnie interesuje? Napis... Także czytam:

Szanowny Pan
Phoenix Ledger

      To na pewno do mnie...? No dobra, otwieram... I znów chce mi się płakać:

  

   Drogi Phoenix'ie!

   Piszemy do ciebie ten list już teraz, gdy masz niecały miesiąc, byś mógł go przeczytać dokładnie w dniu Twoich siedemnastych urodzin. Pewnie nie nazywasz się już teraz Phoenix, bo pozwoliliśmy Twoim obecnym opiekunom nadać Ci imię, nie mówiąc im o tym, które dostałeś od nas. Piszemy list w pośpiechu, ponieważ ogólnie nie mamy wiele czasu. Mamy Ci tyle do przekazania!
   Najpierw chcemy wyjaśnić Ci sprawę Twojego oddania. Naprawdę nie chcieliśmy tego robić, ale zostaliśmy zmuszeni. Jednak przed dokonaniem tego starannie wybraliśmy idealną rodzinę dla Ciebie - dość młode małżeństwo, które pragnie mieć dzieci, choć nie może. Obserwowaliśmy ich przez długie godziny, analizowaliśmy, czy aby na pewno się nadają. W końcu - nie możemy już dłużej czekać. Dziś nadszedł ten dzień, w którym kończy się czas i trzeba szybko ratować Twoje życie.
   Niestety - musimy zbliżać się do końca, bo za chwilę wyruszamy. Ale nie martw się, zostawiliśmy Ci jeszcze kilka wskazówek, żebyś wiedział co robić i jeszcze trochę się doinformował.
   Kiedy będziesz to czytał, pewnie już dawno nie będziemy żyli, ale w każdym razie pamiętaj - kochamy Cię, zawsze kochaliśmy i będziemy Cię kochać najmocniej jak się da. I nic tego nie zmieni. Nigdy.
   Więc żegnaj, synku. Mamy nadzieję, że Ci tam dobrze i że radzisz sobie jakoś bez nas.

Veronica i Steve Ledger / Mama i Tato

      Nie wiem, co mam myśleć. To takie cudowne, a zarazem smutne, gdy wpatruję się w ich odręczne pismo i odczytuję słowa skierowane prosto do mnie. A zarazem mam jeszcze tyle pytań... Co mi groziło? Kto zabił rodziców? Co mają mi jeszcze do wyjaśnienia? Kim tak naprawdę jestem...?
      Rozmyślanie przerywa mi nawoływanie Mary. Teraz mam jeszcze większe wątpliwości, czy mogę ją nazywać "mamą", pomimo że moja prawdziwa mama nie żyje. Wkładam nierozpakowane jeszcze pudełko, które było w zestawie z listem na samo dno szuflady w biurku i schodzę do kuchni.
      W ciszy jemy późny obiad. Potem zbieram naczynia, myję je szybko i idę się przebrać. Zakładam jeszcze sportowe buty i idę pobiegać.
      Poruszając się w tak szybkim tempie, o niczym nie myślę. O wszystkim zupełnie zapominam. Nie jestem smutny, wesoły, ani przerażony. Nic. Po prostu biegnę.

      W końcu wracam do domu. Bez żadnych myśli, skupiony na niczym. Wchodzę do środka i witam się z Mary. Przypominam sobie, że na jutro mam trochę zadane, więc siadam przy biurku i wyciągam zeszyty oraz książki. Robię zadania i trochę się uczę, choć bardzo trudno jest mi ogarnąć myśli.

      Gdy kończę z przygotowaniami do szkoły, jestem już strasznie zmęczony, więc szybko idę się umyć, a potem kładę się do łóżka. Na sen raczej nie będę długo czekał, ala chcę jeszcze chwilę o czymś pomyśleć... Mianowicie - nadal męczy mnie, skąd Sophie wiedziała o moich urodzinach oraz o tym, że musiałem, a właściwie chciałem wracać do domu? Przecież jej o tym nie mówiłem... A może zachowywałem się jakoś dziwnie. A może... Może po prostu ma swoje źródła? Wypowiadając w myślach ostatnie zdanie uśmiecham się. I to koniec myślenia na dziś, bo czeka na mnie... Sen...

____________________

I jak? :) Podoba się rozdział? I... Podoba się prawdziwe imię i nazwisko Avriela? :D 

Mam następny rysunek... Tym razem Ansel :P Mam nadzieję, że nie macie tego dosyć? W sensie mojej "sztuki" :P